περι του νοηματος






κόσμος μέσα στον οποίο υπάρχουμε και ζούμε βιώνοντας τις αλήθειες του πολλές φορές εκδηλώνει μερικές από τις ποιο θαυμαστές και περίεργες πτυχές του με τρόπους που για εμάς που υφιστάμεθα την νομοτέλεια του αλλά δεν μπορούμε να την επηρεάσουμε είναι ακατάληπτοι και πιθανόν αρκετά σκληροί .
Αλήθεια τι είναι ο κόσμος αυτός ποια είναι η ουσία του ,ποιο το νόημα του και μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα των διάφορων αρμονιών που παράγει η εκδηλώνει τι είμαστε εμείς οι ίδιοι , ποιος ο ρόλος μας σε αυτό το περίεργο και ταυτόχρονα τόσο πολύπλοκο θέατρο που ονομάζουμε ζωή στο οποίο κάποια μέρα η αυλαία θα κλείσει , τα φώτα θα σβήσουν και θα απομείνουμε στον νου τον θεατών που είδανε την παράστασή μας ως μία καλή η κακή ανάμνηση , και μετά από αυτό τι ;
Η φύση φαίνετε ότι σε κάθε κλίμακα μεγέθους αντιγράφει εν ‘ είδη φράκταλς της ίδιες αρχές τους ίδιους νόμους την ίδια αρχιτεκτονική γεωμετρία η οποία ανάλογα με τον βαθμό πολυπλοκότητας που αποκτά μέσο της σύνθεσης των διάφορων αρχετυπικών πληροφοριών αποδίδει και εμφανίζει στον καταληπτό από εμάς κόσμο τα πολύπλοκα σε μορφή και ιδιότητες συστήματα που αντιλαμβανόμαστε ως φυσικό κόσμο , έχοντας λοιπόν το σύμπαν αυτή την νοοτροπία δίνει και σε εμάς την δυνατότητα να μπορούμε να αναζητήσουμε μέσα στον κόσμο μας τις κρυμμένες μεγάλες αλήθειες μέσα σε πολύ απλά πράγματα .
Έτσι για να αναλύσει ένας επιστήμονας την σύσταση του νερού που περιέχετε στον Ειρηνικό Ωκεανό δεν χρειάζεται να φτιάξει ένα τεράστιο εργαστήριο που να χωράει ολόκληρο τον ωκεανό αλλά μπορεί να αρκεστεί μόνο σε ένα μικρό δείγμα του ωκεανού το οποίο χωράει μέσα σε μία δακτυλήθρα .
Ίσως λοιπόν εάν δούμε την ζωή μας σαν μία θεατρική παράσταση η οποία έχει μία αρχή και ένα τέλος τότε μπορούμε να αντιληφθούμε ότι όπως ο ηθοποιός μετά το τέλος της παράστασης συνεχίζει να υπάρχει στα παρασκήνια του θεάτρου ζώντας πλέον τις προσωπικές του εμπειρίες οι οποίες είναι άγνωστες για το κοινό διότι δεν ανήκουν στην συλλογική βιωματική γνώση που έχει προσφέρει η παράσταση , έτσι και στο ιερό θέατρο της ζωής οι αναλογίες είναι παρόμοιες διότι το παρασκήνιο σε αυτή την κατάσταση είναι ο εσωτερικός ασυνείδητος η υποσεινήδιτος ανεξερεύνητος και χαοτικός μέσα στην άπειρη πολυπλοκότητα του προσωπικός μας κόσμος ο οποίος εκδηλώνετε σε μια ποιο αγνή μορφή όταν η υλική πραγματικότητα σταματά να επηρεάζει με την νομοτέλεια της την όποια ύπαρξη διαθέτουμε .
Πολλές φορές η ζωή δίνει με δυσερμήνευτους τρόπους τα περίεργα δώρα της , δώρα που ποτέ δεν θα είχες ζητήσει τουλάχιστον με τον τρόπο που σου χαρίζονται , όμως εάν κοιτάξεις μέσα σου θα καταλάβεις ότι η ίδια σου η υπόσταση , το αδιευκρίνιστο και παράλληλα σκοτεινό μέρος της ύπαρξής σου κάποτε ζήτησε να εκδηλώσει αυτήν την αλήθεια και παράλληλα είχε ετοιμάσει και την συνολική σου υπόσταση για να δεχτεί αυτό το δώρο .
Αυτό συναίβει και σε μένα πριν από λίγο καιρό όταν βρέθηκα διασωληνομένος και σε καταστολή στην εντατική του Βενιζέλιου νοσοκομείου ύστερα από βαρύτατη λοίμωξη του αναπνευστικού μου συστήματος .
Αυτή η περίοδος τον 20 ημερών κατά την οποία ήμουν στην εντατική μονάδα έγραψε στην συνείδησή μου αρκετές εμπειρίες η οποίες όμως δεν ανήκουν στον αντικειμενικά πραγματικό κόσμο διότι δεν είχαν καμία σχέση με την βιολογική κατάσταση στην οποία βρισκόμουν .
Από την εντατική θυμάμαι ελάχιστα πράγματα τα οποία έχουν εντυπωθεί στην μνήμη μου σαν ένα όνειρο , οι πραγματικές για την συνείδησή μου μνήμες ξεκινούν από εκεί και πέρα από το σημείο δηλαδή που η βιολογική μου ύπαρξη σταμάτησε τις φυσιολογικές λειτουργίες της και η ζωή μου εξαρτήθηκε από τα μηχανήματα .
Δεν θα σταθώ ούτε θα περιγράψω όλες τις εμπειρίες που βίωσα σε αυτή την κατάσταση διότι οι περισσότερες είναι καθαρά προσωπικές και η όποια ερμηνεία μπορεί να τους δοθεί αφορά την δική μου υπόσταση και τις δικές μου αδυναμίες , μαζί σας θα μοιραστώ εμπειρίες που θεωρώ ότι μπορούν να έχουν μια ποιοτική σημασία στους περισσότερους ίσως ανθρώπους .
Αρχικά βρέθηκα σε μία κατάσταση απόγνωσης , σε ένα κόσμο όπου η ανθρώπινη υπόσταση δεν είχε τον κύριο ρόλο , ήταν ένα μεγάλο κτήριο με πολλές αίθουσες οι οποίες ήταν γεμάτες υπολογιστές και κόσμος πολύς καθισμένος μπροστά τους απορροφημένος απόλυτα από την κενή εικονική πραγματικότητα που προσέφεραν , θα μπορούσε αυτή να είναι η πρώτη παγίδα για την συνείδησή μου διότι αυτός ο χώρος με καλούσε να μείνω εκεί και να απορροφηθώ από την κενότητα του .
Ήθελα να φύγω άμεσα από εκεί όμως όποια πόρτα και αν άνοιγα , όποιο διάδρομο και αν ακολουθούσα πάντοτε βρισκόμουν σε μία παρόμοια αίθουσα και ήμουν αναγκασμένος να κάτσω μπροστά σε μία οθόνη υπολογιστή διότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να μην γίνω αντιληπτός από τους υπόλοιπους που βρισκόταν στον ίδιο χώρο μαζί μου ως κάτι ξένο και παρείσακτο , εκεί καθόμουν όσο έκρινα ότι έπρεπε και στην συνέχεια συνέχιζα την αναζήτηση για την διαφυγή μου από αυτόν τον χώρο .
Αυτή η φυλακή δεν είχε διέξοδο ήταν ένας εικονικός λαβύρινθος χωρίς τρόπο διαφυγής και όσο η αγανάκτησή μου μεγάλωνε τόσο ο χώρος αυτός γινόταν ποιο ασφυκτικός σαν να καταλάβαινε την αντιπάθειά μου προς αυτόν , αισθανόμουν σαν ένα είδος ιού τον οποίο κυνηγούσε το σύστημα για να τον εκμηδενίσει , όταν η κατάσταση ευθασε στο απροχώρητο τότε βρέθηκα σε ένα στενό διάδρομο ο οποίος άρχισε να κλείνει και να συρρικνώνετε από όλες τις πλευρές , πλέον δεν είχα καμία διέξοδο από αυτή την κατάσταση ήταν ένας πνιγηρός εφιάλτης από τον οποίο δεν μπορούσα να ξυπνήσω τότε αποφάσισα να πεθάνω από΄αυτή την κατάσταση , να σβήσω και να χαθώ από εκεί ελπίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα βρεθώ σε μία διαφορετική συνθήκη .
Εάν μπορώ να περιγράψω μία εμπειρία θανάτου τότε αυτή ίσως θα ήταν η ποιο αντιπροσωπευτική , αρχικά αισθάνθηκα σαν να πλέω στο κενό χωρίς βάρος έχοντας την συνείδησή μου σε πλήρη εγρήγορση , έπειτα μπροστά μου είδα μία μικρή μαύρη σφαίρα στο μέγεθος ενός φασολιού το οποίο σιγά σιγά άρχισε να μεγαλώνει , παράλληλα όλη μου η συνοχή αυτό που με προσδιορίζει σαν οντότητα αισθάνθηκα ότι απλώνετε απορροφούμενο από το ίδιο το χάος , η συνειδητότητά μου άρχισε να χάνετε και την θέση της έπαιρνε ένα άλογο ασυνείδητο εγώ το οποίο απλωνόταν μέσα μου , πριν χάσω την συνοχή μου αποφάσισα να τερματίσω αυτή την κατάσταση γιατί κινδύνευα να χαθώ μέσα σε αυτό το άπειρο και χαοτικό σύνθεμα που καμία λογική ανθρώπινη σκέψη δεν το αγγίζει .
Με πολύ έντονη προσπάθεια κατάφερα να διατηρήσω την γνώση της ταυτότητάς μου και άρχισα να ξυπνάω σε έναν οικείο για μένα χώρο ήμουν στο κρεβάτι του σπιτιού μου και είχα την αίσθηση ότι ξύπνησα από έναν τρομερό εφιάλτη , την ίδια στιγμή κάτι μέσα μου έλεγε ότι παρόμοιους εφιάλτες θα είχα πολλούς από εδώ και πέρα όμως γνώριζα ότι έπρεπε να τους βιώσω , δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά , ήξερα ότι έπρεπε να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι μέσα σε αυτό το περιβάλλον χωρίς να νιώσω απόγνωση για ότι και αν μου συνέβαινε .
Το επόμενο βράδυ έπεσα ξανά για ύπνο σε αυτόν τον περίεργο κόσμο ξέροντας ότι πλέον άρχιζε ένα μεγάλο για μένα ταξίδι το οποίο φοβόμουν ότι μπορεί να μην είχε επιστροφή .
Όταν έκλεισα τα μάτια μου και με τράβηξε ο επίμονος ύπνος μου βρέθηκα σε έναν χώρο που δεν γνωρίζω από την τωρινή μου ζωή ήμουν διαφορετικός στην μορφή αλλά και στην υπόσταση μου από ότι είμαι τώρα ξέροντας όμως παράλληλα ότι ήμουν εγώ .
Βρέθηκα σε ένα σκοτεινό και γκρίζο δρόμο , γύρο μου υπήρχαν ψυχρά και άχρωμα κτίρια , έκανε κρύο και εγώ έσκυψα να δέσω τα κορδόνια μου , όλο μου το είναι έτρεμε όχι από το κρύο της ατμόσφαιρας αλλά από την αίσθηση που είχα ότι πολύ σύντομα θα πέθαινα με πολύ άγριο τρόπο παρόλα αυτά ετοιμαζόμουν να συναντήσω την μοίρα αυτή χωρίς να φοβάμαι τον επικείμενο θάνατό μου , σηκώθηκα από την θέση μου πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να τρέχω .
Σε αυτή την κατάσταση έζησα διάφορες εμπειρίες οι περισσότερες από τις οποίες ήταν τραυματικές και γεμάτες προσωπικές αδυναμίες , ο θάνατος με βρήκε σε ένα σοκάκι αυτού του απρόσωπου ψυχρού κόσμου και το δώρο αυτό μου το χάρισαν πέντε φίλοι οι οποίοι με απανωτές μαχαιριές μου αφαίρεσαν την ζωή .
Στην αρχή δεν αισθάνθηκα τίποτα παρά μόνο την αίσθηση της κρύας λεπίδας η οποία παραβίασε τα όρια του σώματός μου , λίγο μετά αυτή η αίσθηση μετατράπηκε σε πόνο και ο πόνος αυτός σε αγωνία καθώς το κορμί μου πάσχιζε να διατηρήσει την οντότητά του όλα αυτά έδωσαν την θέση τους στην εξάντληση και στην βεβαιότητα για το τέλος πλέον δεν αισθανόμουν τίποτε , το μόνο που απέμεινε ήταν κάποιες αδύναμες ρηχές ανάσες για κάποια δευτερόλεπτα τα οποία επίμονα συνέχιζαν να υφίστανται μέχρι που όλα σταμάτησαν .
Έπειτα από αυτό βρέθηκα στο δικό μου σώμα όπως είναι αυτή την στιγμή όλη η προηγούμενη συνθήκη ήταν σαν μία προετοιμασία σαν ένα μάθημα το οποίο έπρεπε να περάσω για να θωρακίσω την προσωπικότητά μου , ίσως έπρεπε να θυμηθώ την προηγούμενη ζωή μου η οποία με έφερε σε αυτή την θέση .
Από αυτό το σημείο και μετά οι περισσότερες εμπειρίες μου έγιναν απόλυτα προσωπικές , το εφιαλτικό και κολασμένο κλήμα που περιέγραψα ποιο πριν συνέχισε να υφίσταται για αρκετό καιρό , υπήρξαν πολύ τραυματικές στιγμές και μέσα από αυτές είδα τον εαυτό μου αρκετά καθαρά και τα καλά του στοιχεία αλλά και αυτά που έχουν να κάνουν με τις αδυναμίες και την σκοτεινή του πλευρά .
Αξίζει να αναφερθεί ότι όσο τραυματικές η άσχημες και αν ήταν οι εμπειρίες αυτές έλειπε από μέσα τους σχεδόν απόλυτα η αίσθηση του φόβου , κάτι μέσα μου χωρίς ακριβώς να ξέρω την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν μου έλεγε να συνεχίσω να προχωρώ χωρίς να σταματήσω η να λιποψυχήσω , μέσα σε αυτόν τον κόσμο έδρασα με διάφορους τρόπους εγκλημάτησα βοήθησα και γενικά έζησα ιδιαίτερα έντονα αλλά ότι και αν έκανα πάντοτε υπήρχε ως αποτέλεσμα μία φυσική συνέπεια ωφέλιμη η όχι για εμένα αναλόγως με αυτό που έπραττα .
Πρέπει σε αυτό το σημείο να πω ότι ποιοτικά όλες οι εμπειρίες που έζησα σε αυτή την κατάσταση έχουν μέσα στο νου μου την αίσθηση της μνήμης και όχι την αίσθηση του ονείρου για αυτό πλέον μόνο η λογική που διαθέτω μου επιτρέπει να τις διαχωρίσω από τις αντικειμενικά πραγματικές μνήμες που έχω αποκομίσει από την μέχρι τώρα πορεία της ζωής μου .
Οι εφιαλτικές και νοσηρές εικόνες και εμπειρίες σταμάτησαν όταν κατάλαβα ίσως το μεγαλύτερο μάθημα που μου έδωσε αυτή η κατάσταση , ότι για κάθε τι που σου συμβαίνει ευθύνη έχουν οι αρχικές επιλογές που έχεις κάνει στην ζωή σου και για αυτές δεν πρέπει να μετανιώνεις ποτέ αλλά να τις αγαπάς και να κοιτάς να αποστάξεις από μέσα τους αυτά που έχουν να σου διδάξουν όσο οδυνηρά και αν είναι .
Μέσα από αυτό το μάθημα αντιλήφθηκα ότι η μεγαλύτερη και ίσως η ποιο ιερή αξία που μπορεί κανείς να αναζητήσει είναι η δικαιοσύνη , η δικαιοσύνη είναι Πάνο από όλες τις αρετές διότι σου επιτρέπει να επιλέξεις τις καλύτερες και τις ποιο ευνοϊκές συνθήκες για τον εαυτό σου χωρίς να βλάπτεις τους γύρο σου , σου δημιουργεί την αίσθηση της προτίμησης προς την αρμονικότερη συνθήκη χωρίς να σε καθιστά υπόλογο για της πράξεις σου .
Η απόκτηση αυτής της αρετής προϋποθέτει την κάθαρση διότι εάν η προσωπικότητά μας δεν είναι απαλλαγμένη από κακίες μίση πάθη αλλά και από την άμετρη αίσθηση της αγάπης η οποία μπορεί να βλάψει εξίσου , εφόσον με αυτή την έννοια η αγάπη μετατρέπετε σε πάθος , τότε η κρίση μας δεν θα μπορέσει να είναι καθαρή και τα θέλω μας θα ακολουθούν και θα τρέφουν το κακός εννοούμενο εγώ μας αποτρέποντάς μας χωρίς να το καταλάβουμε από το μονοπάτι της γνώσης και της φώτισης
Ο κόσμος στον οποίο βρέθηκα ήταν ένα καθαρτήριο μέσα στο οποίο βρήκα τις κρυμμένες πτυχές του εαυτού μου και αυτό που διακινδυνεύω να κρατήσω από αυτή την συνθήκη είναι η αναζήτηση της δικαιοσύνης ως την απόλυτη αρχή που μπορεί να οδηγήσει σε ατραπούς που πιθανός , κάποτε , σε ανύποπτο χρόνο ίσως φέρουν τον άνθρωπο πιο κοντά στην αρχική αιτία των πάντων
Γ.Ζ.