Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Φάλαινες, Φαλαινοθηρία και Φαλαινοθηρικά πλοία



Ο άνθρωπος είναι ένα περίεργο πλάσμα, είναι  το μόνο πλάσμα σε αυτόν τον πλανήτη που έχει τολμήσει να μετρήσει τις δυνάμεις του με πολύ μεγαλύτερα από αυτόν και δυνατότερα πλάσματα.
Το μεγαλύτερο που έχει αντιμετωπίσει ποτέ είναι η φάλαινα .
Η φάλαινα είναι το μεγαλύτερο πλάσμα που έχει ζήσει πάνω στην Γη, πολύ μεγαλύτερο από οποιοδήποτε είδος δεινοσαύρου, ανήκει στο γένος των θηλαστικών και χωρίζεται σε πολλά υποείδη  τα οποία διαφέρουν μεταξύ τους και ως προς το μέγεθος αλλά και ως προς τις ιδιότητες.
Τα μεγέθη ποικίλουν από 5 έως και 30 μέτρα και το βάρος από μερικούς τόνους έως και μερικές εκατοντάδες τόνους.
Το παρόν άρθρο δεν έχει σκοπό να περιγράψει την φάλαινα σαν είδος αλλά την φαλαινοθηρία και τα φαλαινοθηρικά πλοία, μία δραστηριότητα η οποία είναι επενδεδυμένη με πολύ θάρρος αλλά και βαρβαρότητα από μέρους του ανθρώπου.
Οι ιστορίες που δείχνουν το θάρρος των ναυτικών σταματούν την εποχή που ανακαλύφθηκε το κανόνι που εκτόξευε καμάκια με εκρηκτική πολλές φορές γόμωση τα οποία σχεδόν εξολόθρευσαν ακόμα και τα μεγαλύτερα είδη φαλαινών. 
Ευτυχώς η φαλαινοθηρία σαν δραστηριότητα, μόλις πριν λίγες δεκαετίες έγινε παράνομη βάση διεθνών ψηφισμάτων, όμως ειδικά η Ιαπωνία ακόμα και αυτή την στιγμή, συνεχίζει έστω και σε μικρότερη κλίμακα να ασκεί παράνομα δικαιώματα ζωής η θανάτου πάνω σε αυτά τα άκακα θηλαστικά.
Ιστορικές αναφορές σχετικά με την φαλαινοθηρία έχουμε από την εποχή του μεσαίωνα, όμως σύμφωνα με το έργο του Ορόσιου τα "Επτά βιβλία ιστορίας ενάντια στους ειδωλολάτρες" που γράφτηκε τον 5ο αιώνα οι βόρειοι λαοί κυνηγούσαν φάλαινες από την Ρωμαϊκή εποχή.
Ποιο συγκεκριμένα ο Ορόσιος αναφέρει τα ταξίδια του Όθερ στην Αρκτική   ενός κέλτη οπλαρχηγού για το κυνήγι της φάλαινας.
Προχωρώντας στους αιώνες συναντάμε ως πρώτες ιστορικές καταγραφές για την φαλαινοθηρία, τα ταξίδια των βάσκων,οι οποίοι με μικρά πλοιάρια είχαν ξεχυθεί στα πέρατα του κόσμου για να βρουν την λεία τους.
Η φάλαινα έφερε πλούτο στους Βάσκους γιατί εκτός από το ότι έτρωγαν την σάρκα της, αλλά έλιωναν το λίπος της το οποίο χρησιμοποιούσαν ως κύριο καύσιμο για φωτισμό, ένα καύσιμο που εξήγαγαν σε όλη την Ευρώπη..
    το φαλαινοθηρικό Charles W. Morgan 
Εκτός από τους Βάσκους και τους Κέλτες, την φαλαινοθηρία ασκούσαν και οι Εσκιμώοι με τα μικρά κανό τους, πιθανός οι Κέλτες να έμαθαν από τους Εσκιμώους την συνήθεια αυτή.
Τα κανό των Εσκιμώων ήταν ελαφρά και ως πέτσωμα είχαν δέρμα ζώου, πλησίαζαν όσο ποιο κοντά μπορούσαν την Φάλαινα και προσπαθούσαν να καρφώσουν το καμάκι στα πνευμόνια του ζώου, κατόπιν το άφηναν πάνω στην φάλαινα και περίμεναν να πνιγεί, σαν σημαδούρα χρησιμοποιούσαν ένα φουσκωμένο δέρμα φώκιας.
Οι Εσκιμώοι στις Αλεούτες νήσους συνήθιζαν να βουτούν τα καμάκια τους σε δηλητήριο.
Επίσης οι ιθαγενής της Γροιλανδίας και του Σπίτσμπέργκεν χρησιμοποιούσαν ένα είδος βακτηριακού δηλητηρίου το οποίο έκανε κάθε πληγή θανατηφόρα.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια, οι φαλαινοκυνηγοί  στην Νορβηγία χρησιμοποιούσαν σκουριασμένα βέλη βουτηγμένα στο αίμα φαλαινών τα οποία προκαλούσαν δηλητηρίαση στο αίμα στις φάλαινες που εβάλλοντο με αυτά 
 Σχέδιο φαλαινοθηρικού
το έπος της φαλαινοθηρίας άρχισε γύρω στις αρχές του 18ου αιώνα με πρωταγωνιστές τους Εγγλέζους, τους Ολλανδούς  και τους Δανούς φαλαινοθήρες οι οποίοι σε συνεργασία με τους Βάσκους ξεχύθηκαν σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου για το κυνήγι της φάλαινας.
Ο 19ος αιώνας ήταν η χρυσή εποχή της φαλαινοθηρίας, τα  αποθέματα των φαλαινών στις περιοχές που αλίευαν μέχρι τότε, είχαν σχεδόν εξαλειφθεί, τότε  οι θαλασσοπόροι άποικοι της Νέας Αγγλίας ανακάλυψαν μεγάλη αφθονία φαλαινών κατά μήκος της ανατολικής ακτής της Β. Αμερικής.
  φαλαινίδα
Μετά την επανάσταση για την ανεξαρτησία οι Αμερικάνοι, πλέον αυτόνομοι άρχισαν να κτίζουν ένα μεγάλο στόλο φαλαινοθηρικών πλοίων τα οποία θα δραστηριοποιούντο κυρίως στο κυνήγι του φυσητήρα ο οποίος θα αποτελούσε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της άνθισης της Αμερικάνικης οικονομίας.
Ο φυσητήρας ήταν ένα θρυλικό πλάσμα για τους φαλαινοθήρες μέχρι εκείνη την στιγμή. Λόγο του μεγέθους του αλλά και της δύναμης του εθεωρήτο ως ένα απλησίαστο θήραμα, όμως η ανάγκη για περισσότερο λίπος και λάδι, ανάγκασε τους φαλαινοθήρες να στραφούν προς αυτόν.
Οι μύθοι για τον φυσητήρα είναι πολλοί και μνημονεύουν την αδάμαστη αγριότητα του καθώς και την τεράστια νοημοσύνη του. Ο φυσητήρας ήταν η έμπνευση και για τον Μόμπυ Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ γιατί στο βιβλίο του η τρομερή λευκή φάλαινα δεν ήταν τίποτε άλλο από έναν αλμπίνο φυσητήρα.
 Σήμερα ξέρουμε πολύ καλά ότι πολλές από αυτές τις ιστορίες είναι φανταστικές, διότι οι επιστημονικές έρευνες που έχουν γίνει για τον φυσητήρα, έχουν αποδείξει ότι το πλάσμα αυτό, αν και είναι σαρκοβόρο "το μεγαλύτερο του πλανήτη" είναι τελείως ακίνδυνο για τον άνθρωπο, εφόσον ποτέ φυσητήρας δεν έχει πειράξει άνθρωπο σε κατάσταση ηρεμίας. και ποτέ δεν έχει φάει ανθρώπινο κρέας. Η λεία του φυσητήρα αποτελείτε κυρίως από οστρακόδερμα και θεωρείτε σχεδόν σίγουρο ότι η αγαπημένη λεία των φυσητήρων είναι το γιγάντιο καλαμάρι του γένους Αρχιτεύθης το οποίο φτάνει σε μήκος γύρο στα 15 μέτρα.

Ο θησαυρός του φυσητήρα για τους φαλαινοθήρες βρίσκεται σε ένα θάλαμο μέσα στο τεράστιο κεφάλι του και ονομάζεται σπαρματσέτο. Το σπαρματσέτο είναι ένα είδος βιολογικού κεριού και ο κάθε ενήλικος φυσητήρας, διαθέτει περίπου ένα τόνο σπαρματσέτου. Πολλές οικογένειες της Αμερικής πλούτησαν εκείνη την εποχή από αυτό το υλικό.
Κύριες βάσεις φαλαινοθηρικών στην Αμερική ήταν τα λιμάνια του Ναντάκετ, Νιου Μπεντφορντ, και του Μύστικ,, από εκεί σάλπαραν τα φαλαινοθηρικά για αποστολές σε όλο τον κόσμο οι οποίες διαρκούσαν πολλές φορές έως και τέσσερα χρόνια. 
Τα φαλαινοθηρικά της εποχής, ήταν ίσως τα ισχυρότερα ιστιοφόρα πλοία που έχουν κατασκευαστεί ποτέ, ήταν ναυπηγημένα για να αντέχουν σε κάθε καιρό, ταξίδευαν από την Αρκτική έως την Ανταρκτική και πολλές φορές διαχείμαζαν κλεισμένα από πάγους σε αυτές τις φοβερές θάλασσες.

Πάνω σε κάθε μεγάλο φαλαινοθηρικό, υπήρχαν μικρές βάρκες οι οποίες ονομαζόταν φαλαινίδες, απλές και ελαφριές στην κατασκευή έμοιαζαν περισσότερο με τα παραδοσιακά μικρά σκάφη των Βίκινγκ ήταν κωπήλατες και ιστιοφόρες και κρεμόταν συνεχώς στα πλευρά του καραβιού,έτοιμες να κατέβουν σε ελάχιστο χρόνο. το μήκος των φαλαινήδων δεν ξεπερνούσε ποτέ τα 9 μέτρα. Το πλήρωμα των φαλαινήδων αποτελούταν από τον τιμονιέρη , έναν αξιωματικό και πέντε ναύτες. Οι δύο που βρισκόταν στην δεξιά πλευρά του σκάφους κωπηλατούσαν με κουπιά μήκους πέντε μέτρων και οι δύο άλλοι της αριστερής πλευράς, καθώς και ο καμακιστής κωπηλατούσαν με μικρότερα κουπιά, τα σκάφη αυτά κατέβαιναν από τα καράβια με κάθε καιρό, αρκεί να υπήρχαν φάλαινες.
Όταν το φαλαινοθηρικό εντόπιζε ένα κοπάδι με φάλαινες τότε κατέβαζε τις φαλαινήδες του, οι ναυτικοί προσπαθούσαν να πλησιάσουν, όσο το δυνατόν ποιο κοντά στην φάλαινα, τότε ο τιμονιέρης έδινε το σύνθημα στον καμακιστή ο οποίος άφηνε το κουπί, έπιανε το καμάκι, γύριζε, γονάτιζε και πετούσε το καμάκι σκοπεύοντας το ζώο κοντά στα μάτια του. Το καμάκι ήταν δεμένο με την βάρκα με ένα μακρύ σχοινί το οποίο ξετυλιγόταν μέχρι που τέντωνε, τότε η φάλαινα άρχισε να παρασέρνει την φαλαινήδα με ταχύτητες γύρο στα 12 με 15 μίλια, η  φάλαινα άρχιζε σιγά, σιγά να αποδυναμώνεται σέρνοντας το βάρος της βάρκας, όταν πλέον η μάχη είχε κριθεί, άρχιζε  η ποιο δύσκολη και τρελή φάση του κυνηγιού, διότι το πρωτόκολλο ήθελε πάντα την χαριστική βολή στην φάλαινα να την δίνει ο αξιωματικός που στην περίπτωση αυτή ήταν και ο τιμονιέρης οπότε μέσα σε αυτόν τον χαμό ο καμακιστής πήγαινε στην πρύμνη της βάρκας και ο αξιωματικός στην πλώρη, όταν γινόταν αυτό, η βάρκα πλησίαζε την αποδυναμωμένη φάλαινα και ο αξιωματικός έπερνε ένα κοντάρι περίπου 1,5 μέτρων ακονισμένο από όλες τις πλευρές και το έμπηγε στο κεφάλι της φάλαινας, όσο γινόταν ποιο κοντά στο μάτι, ύστερα το περιέστρεφε μέσα μέχρι το τεράστιο πλάσμα να πεθάνει.
  το κατάστρωμα του CharlesW. Morgan
Αυτή η φάση ήταν η ποιο επικίνδυνη γιατί το ζώο μπορεί να ήταν αδύναμο πλέον όμως αυτό θα μπορούσε να το εξαγριώσει και να επιτεθεί στην βάρκα κομματιάζοντας την η με την ουρά του η αν ήταν φυσητήρας με το τεράστιο στόμα του, κάτι που αρκετές φορές είχε συμβεί.
Συνήθως όμως δεν συνέβαινε διότι η φάλαινα μέχρι εκείνη την στιγμή, είχε παραδώσει την ζωή της. Όταν η φάλαινα έπεφτε νεκρή έπρεπε να ρυμουλκηθεί μέχρι το πλοίο το οποίο πλέον μπορεί να ήταν πέρα από τον ορίζοντα για αυτό στις φαλαινίδες μέσα πάντα κρατούσαν τρόφιμα και νερό για αυτές τις περιπτώσεις.

Φαλαινοθηρικά 

Τα φαλαινοθηρικά της παλιάς σχολής ήταν βαριά πλοία το εκτόπισμα τους ήταν γύρο στους 300 τόνους, ήταν φτιαγμένα να αντέχουν σε όλες τις συνθήκες από τους πάγους μέχρι και τις τροπικές θύελλες και τους τυφώνες, πολλές φορές τα κατάρτια τους ξαναφτιαχνόταν κάπου στην Ιαπωνία διότι τα αρχικά τους τα είχαν χάσει σε κάποια θύελλα .


Ένα ζωντανό μνημείο από εκείνη τηνεποχή είναι το Αμερικάνικο φαλαινοθηρικό Charles W. Morgan , ναυπηγήθηκε το 1841 και κυνηγούσε φάλαινες μέχρι και το 1921 όπου παροπλίστηκε. Μετά από 80 χρόνια υπηρεσίας στις ποιο αντίξοες συνθήκες το πλοίο έκανε ρεκόρ ταξιδιών. Συνολικά στην 80χρονη ενεργή του καριέρα έκανε 37 ταξίδια `σε όλο τον κόσμο.
Το πλοίο μετά από αρκετά χρόνια σε παροπλισμό, αγοράστηκε από το  Mystic Seaport Museum του Νιούπορτ, ανακαινίσθηκε και τώρα είναι ο ζωντανός μάρτυρας ενός έπους το οποίο  εδώ και χρόνια έχει παύσει να υπάρχει.
 

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Fwd:



---------- Προωθημένο μήνυμα ----------
Από: Ρένα Τζωράκη- Μανουκάκη <tzoraki@gmail.com>
Ημερομηνία: 3 Νοεμβρίου 2012 9:15 π.μ.
Θέμα:
Προς: tonoima@gmail.com


Σκέψεις με την γραφίδα της Ρένας Τζωράκη- Μανουκάκη

3-11-2012

Σήμερα που επικρατεί παγκόσμια σύγχυση και έχουμε μπερδέψει τα πράγματα και μιλάμε για θρησκείες  και φυλές, για αφθονία πλούτου  και για οικονομική κρίση, είναι καιρός να δούμε το λόγο του Καζαντζάκη στην απολογία του στην ανακριτική αρχή Ηρακλείου το Φεβρουάριο του 1925,  ότι δεν αποτελεί μόνο ένα έξοχο κείμενο  αλλά παραμένει επίκαιρο στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της υποταγής και να  μας προβληματίσει, σε μια εποχή που οι πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις και αντιφάσεις στον πολιτικό λόγο κυριαρχούν.
Μόνο όταν ο άνθρωπος αποβάλλει την άγνοια και μάθει τη σωστή γνώση και κάνει θρησκεία του την Αγάπη, χωρίς σύνορα  φυλές  πάνω από εδάφη και γεωγραφικούς τόπους μα  με γνώμονα την καρδιά, ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ , θα παραμείνει άνθρωπος και πραγματικός αγωνιστής…

Παρακάτω, παραθέτουμε  ένα μικρό απόσπασμα  της διάσημης "απολογίας του Καζαντζάκη"

1- Πιστεύω ότι το σύγχρονον αστικόν καθεστώς κατέστη ανίκανον να ρυθμίσει τας συγχρόνους ανάγκας και ανησυχίας του κοινωνικού συνόλου.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ.-Στηρίζεται εις την άνισον κατανομήν του πλούτου, εις την ασύστολον εκμετάλλευσιν των εργαζομένων τάξεων υπό αρπακτικής ισχυρώς ωργανωμένης κεφαλαιοκρατίας.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΣ.-Η ολοένα καταρρέουσα ηθική βάσις εις τας σχέσεις μεταξύ των ατόμων, παραλύει οιανδήποτε, εντός του αστικού καθεστώτος, προσπάθειαν όπως στηριχθή επί ηθικών αρχών ατομική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή των ανθρώπων.

ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ.-Η σχεδόν καθολική έλλειψις κάθε ενδιαφέροντος δια τα κοινά, ή σχεδόν αποκλειστική εξυπηρέτησις της αρχούσης τάξεως υπό της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας, εις βάρος της μεγίστης πλειονοψηφίας του λαού, καθιστά ανεπαρκή και επιπολαίαν οιανδήποτε αλλαγήν προσώπων ή θεσμού.

Ταύτα πάντα θεωρώ συμπτώματα της παρακμής μιας τάξεως. Η αστική τάξις απέδωκεν-και εις θαυμαστήν ποσότητα και ποιότητα-ό,τι ηδύνατο εις την σκέψιν, εις την τέχνην, εις την επιστήμην, εις την πράξιν. Επάλαισεν εναντίον της προηγούμενης της Φεουδαλικής ιδεολογίας, ενίκησεν, εδημιούργησεν, εξετέλεσεν τον προορισμόν της-αρχίζει ν' αποσυντίθεται και να βαίνει εις εξαφάνισιν.

Τοιούτος υπήρξε πάντοτε ο ρυθμός της ιστορίας. Μια τάξις, εκάστοτε εναλάσσουσα-οι βασιλείς, οι ευγενείς, οι αστοί-γεννάται, παλαίει, νικά, δημιουργεί, και εξαφανίζεται. Και άλλη τάξις την διαδέχεται, διαγράφουσα και αυτή, εις την πάροδον των αιώνων, την ιδίαν μοιραίαν τροχιάν.

Ζώμεν, ακλονήτως πιστεύω, το τέλος μιας κοινωνικής τάξεως, της αστικής.

ΙΙ- Ποία τάξις θα την διαδεχθή; Η τάξις των εργαζομένων-είτε εργάται είνε ούτοι, είτε αγρόται, είτε πνευματικοί παραγωγοί.

Η τάξις αύτη διήλθε προς ενός ήδη αιώνος, το πρώτον στάδιον της πορείας της, καθ' ό προσεπάθει να εξεγείρη τις τας τάξεις των αστών το αίσθημα της φιλανθρωπίας και δικαιοσύνης, υπέρ των πεινώντων και αδικουμένων και ικέτευεν εξ ονόματος υψηλών ηθικών αρχών, να βελτιωθούν οι όροι της ζωής.

Ταχέως όμως σαφώς αντελήφθη ότι η πάλη των τάξεων είνε νόμος ιστορικός, αναπόφευκτος και όπως τα άτομα ούτω και οι λαοί, ούτω και αι κοινωνικαί τάξεις, διατρέχουν μοιραίως τα στάδια της γεννήσεως, της ακμής και της φθοράς.

Ουδεμία τάξις έμενε δια παντός εις την εξουσίαν. Η αστική τάξις θ' ακολουθήση και αυτή, τον απαράγραπτον φυσιολογικόν νόμον και τότε η τάξις των εργαζομένων μοιραίως θα την διαδεχθή.

Η επίγνωσις αύτη κατέστη η αφετηρία μιας νέας όλως βαθυτέρας, αντιλήψεως των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων της τάξεως των εργαζομένων. Αντελήφθη δια πρώτην φοράν ότι χρέος έχει να οργανωθεί, να μορφωθή, να διατυπώση ωρισμένον πρόγραμμα, αφού είνε κεκλημένη, από ιστορικήν ανάγκην αργά ή γρήγορα να διαδεχθή την άρχουσαν σήμερον αστικήν τάξιν.

Τοιουτοτρόπως συγάσσονται, συνειδητά πλέον, αναγκασμέναι από τον ιστορικόν ρυθμόν, τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα.

Τον ρυθμόν τούτον επετάχυνεν απροσδοκήτως ο εκραγείς παγκόσμιος πόλεμος. Ο πόλεμος ούτος μετέβαλε την ψυχικήν ατμόσφαιραν του κόσμου ότι θ' απήτει γενεά ολόκληρος δια να γίνη καταληπτόν έπειτα από την φοβεράν ταύτην δοκιμασίαν της ανθρωπότητος, αμέσως όχι μόνον γίνεται ιδέα αντιληπτή, αλλά και αγωνίζεται να μετουσιωθή εις πράξιν.

Η ψυχική αύτη μεταπολεμική αγωνία η οξεία συναίσθησις πως είνε ανάγκη πλέον να εξευρεθή μια λύτρωσις από την οικονομικήν αυτήν κοινωνικήν πολιτικήν και πνευματικήν αθλιότητα, αποτελεί σήμερον την Μεγάλην παγκόσμιον Πραγματικότητα.

ΙΙΙ- Απέναντι της Μεγάλης ταύτης παγκοσμίου Πραγματικότητος, έχομεν την Μικράν πραγματικότητα την καθαρώς τοπικήν της Ελλάδος.

Ποία είνε η Ελληνική αύτη πραγματικότης και ποία κατ' ανάγκην ανακύπτει η σχέσις μεταξύ της Μεγάλης και της Μικράς Πραγματικότητας;

Μόνον εάν σαφώς απαντήσωμεν εις το ερώτημα τούτο θα ημπορέσωμεν ν' αντιληφθώμεν το σύγχρονον ημών χρέος ως Ελλήνων και ως ανθρώπων.

Εις την Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμη εις τόσην οξύτητα και έντασιν όσον εις άλλους βιομηχανικώς ή πνευματικώς περισσότερον προηγουμένας χώρας, η σαφής διαγραφή της πάλης των τάξεων. Εν τούτοις, σήμερον, με τα μέσα της συγκοινωνίας, με τα βιβλία, με τας εφημερίδας, με τας διαλέξεις, με την εργατικήν παγκόσμιον αλληλεγγύην, με την φοβεράν και γονιμωτάτην πείραν του μακροχρονίου πολέμου, μία Ιδέα δεν δύναται να εντοπισθή εις μίαν χώραν, αλλά υπερπηδά ταχύτατα τα σύνορα και διατρέχει όλην την γην. 

Δια τούτο, είτε θέλομεν είτε μη, είτε είμεθα ώριμοι είτε μη, η παγκόσμιος αύτη Ιδέα, η οποία εις πολλάς ήδη χώρας ήρχισε να μεταβάλλεται εις τεραστίαν δύναμιν-θα παρασύρη και την Ελλάδα, χωρίς να την περιμένει να ωριμάση Βιομηχανικώς ή πνευματικώς. Η μικρά τοπική πραγματικότης θα παρασυρθή από την Μεγάλην.

Ποίον λοιπόν είναι το χρέος μας; Πιστεύω βαθύτατα ότι το χρέος των δυνάμενων να έχωσιν επίδρασιν εις τον τόπον μας, είτε επί του πεδίου της σκέψεως είτε επί του πεδίου της δράσεως είναι τούτο: 

Να προσαρμόσωμεν την μικράν μας Πραγματικότητα εις τηνΜεγάλην. Πώς; Μορφώνοντες, φωτίζοντες τον λαόν, τονώνοντες τας ανωτέρας ηθικάς Αρχάς που απομένουν ακόμη, καταδεικνύοντες όχι μόνον πλέον τα δικαιώματα, αλλά και τας υποχρεώσεις άς έχει μία τάξις ήτις μέλλει ν' αναλάβη ευθύνας.

Μόνον εάν τοιουτοτρόπως προπαρασκευάσωμεν τον λαόν, θα είμεθα εις θέσιν, όταν θα έλθη η μοιραία κρίσιμος στιγμή, να προσαρμόσωμεν την σημερινήν παγκόσμιον ορμήν προς αναδημιουργίαν με τας ιδιαιτέρας συνθήκας του τόπου μας, με την ειδικήν ψυχολογίαν της ιστορίας και του λαού μας.

Ο αγών, όπως τον αντιλαμβάνωμαι, δεν είναι απλώς οικονομικός. Η οικονομική χειραφέτησις είναι μόνον μέσον προς ψυχικήν και πνευματικήν χειραφέτησιν του ανθρώπου. Δεν ζητούμεν ν' ανατρέψωμεν την θρησκείαν, την οικογένειαν, την Πατρίδα, αλλά να δώσωμεν ανώτερον, βαθύτερον περιεχόμενον εις την θρησκείαν, εις την οικογένειαν, εις την Πατρίδα.

Ολοι, όσοι πονούμεν τον άνθρωπον, έχομεν χρέος α) να μην ανεχώμεθα πλέον την αδικίαν και την ανηθικότητα της συγχρόνου κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής β) να διασώσωμεν και να τονίσωμεν το δικαίωμα, το οποίον έχει ο λαός να θέλη να βελτιώση την θέσιν του. Και όχι μόνον το δικαίωμα αλλά και την δύναμιν να υψώση το επίπεδον της όλης ζωής του.

Σκοπός μας είναι να δημιουργήσωμεν μίαν ανωτέραν ηθικήν, να φέρωμεν δικαιοσύνην εις τον κόσμον, να δώσωμεν βαθυτέραν έννοιαν εις την αρετήν, εις την τιμήν, εις την ανθρωπότητα.

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

 

 


Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Μέχρι σήμερα

Μέχρι σήμερα, ζούσα σε ένα κόσμο με κομμένη ανάσα. Καμένο από τα χαμηλών επιδόσεων και αξιώσεων συναισθήματα. 
Μία ατελής παρωδία της ζωής... όμως με βόλευε
Μέχρι τώρα ζούσα σε μια μίζερη πραγματικότητα κομμένη και ραμμένη στα άβολα μέτρα μου. Έπεφτα στο κενό, σε μια άχαρη πτώση που τροφοδοτούσε η ανεπάρκεια μου... όμως με βόλευε
Μέχρι σήμερα εκτελούσα καθημερινά τον εαυτό μου, χωρίς έλεος και κλεισμένος σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο, το υγρό από το αίμα που έχυνα κάθε που τρυπούσα την σάρκα μου και ψυχρό από την έλλειψη, το γεμάτο μούχλα και ψευδαισθήσης... και όμως με βόλευε
Μέχρι σήμερα ξυπνούσα και η μόνη υπόσχεση που έδινα στον εαυτό μου ήταν ότι θα υποκριθώ τέλεια τον δυνατό και επαρκή αυτόν που δεν έχει πρόβλημα και μέσα στην ψευδεπίγραφη ασφάλεια μου, μαράζωνα κάθε ξημέρωμα... όμως με βόλευε
Μέχρι σήμερα ζούσα με την αίσθηση της προστασίας από άλλους, αισθανόμουν σαν ρημαγμένος Σπαρτιάτης, ο ένας από τους τριακόσιους που τελικά φοβήθηκε και κρύφτηκε στην μάχη και περίμενα από αυτούς που ψήφιζα και επέλεγα... χα επέλεγα, να με σώσουν από την δειλία  και την ανικανότητα μου... όμως με βόλευε
Σήμερα ξύπνησα και αισθάνθηκα μαλάκας για όλα τα μέχρι σήμερα, τα έσπρωξα και τα έριξα από το γραφείο μου, αναθεμάτισα όλα αυτά τα χρόνια που... μέχρι σήμερα, ζούσα και αποφάσισα να τα αρνηθώ. Αισθάνθηκα τόσο επαναστάτης ενάντια στον εαυτό μου και στο σύστημα που αυτό με γέμισε με θάρρος, ένα παυσίπονο στα τόσα χρόνια που πέρασα μέχρι σήμερα.
Ένα παυσίπονο για αυτούς που πρόδωσα, για αυτά που αρνήθηκα από αδυναμία, ένοιωσα πολύ μαλάκας και ταυτόχρονα η παραδοχή μου αυτή με έκανε να αισθάνομαι σαν ηδονικός επαναστάτης. 
Αυτό που φοβάμαι αυτή την στιγμή περισσότερο από όλα, τώρα που άνοιξα τα μάτια και τον νου μου, είναι το πόσο μπορεί αυτή η αίσθηση να με βολεύει...

Ψυχολογία




 

Στήλη Ψυχολογίας:
της Ρένας  Τζωράκη
Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας βιώνουν συναισθήματα  ανησυχίας. Ο νους του ανθρώπου δεν ηρεμεί με τίποτε και η σκέψη καλπάζει. Μια σκέψη απόρροια μιας άλλης σκέψης και ο άνθρωπος χάνεται στο Λαβύρινθο της απόγνωσης όπου η κατάθλιψη η εμμονή με το παρελθόν μπορούν να οδηγήσουν μέχρι και την αυτοκτονία.
Εμείς θα προσπαθήσουμε από την στήλη αυτή να σας δώσουμε πολύτιμες συμβουλές για να διατηρήσετε την ψυχική σας γαλήνη:
Βγάλτε από το μυαλό σας κάθε αβάσιμη υποψία και πικρία. Η διατήρηση αισθημάτων έχθρας και φθόνου είναι η κυριότερη αιτία της δυστυχίας ενός ανθρώπου.

Μη ζείτε στο παρελθόν. Μια νοσηρή συνεχής απασχόληση με τα λάθη και τις αποτυχίες του παρελθόντος οδηγούν σίγουρα στην κατάθλιψη.

Μη σπαταλάτε χρόνο και δυνάμεις προσπαθώντας να πολεμήσετε καταστάσεις που δεν μπορούν ν'  αλλάξουν. Συνεργαστείτε με τη ζωή αντί να προσπαθείτε να την αποφύγετε ή να την αλλάξετε όταν αυτό δεν είναι κατορθωτό.

Πιέστε τον εαυτό σας να αντιμετωπίσετε τα πράγματα ζώντας μέσα στην κοινωνία. Αντισταθείτε στον πειρασμό να αποσυρθείτε απ' αυτήν και να γίνετε ένας ερημίτης σε περιόδους ψυχικής υπερέντασης.

Μην παίρνετε τα πράγματα πεσιμιστικά όταν αντιμετωπίζετε δυσκολίες. Δεχθείτε το γεγονός ότι κανένας δεν πορεύεται στη ζωή αυτή χωρίς κάποιες θλίψεις ή κακοτυχίες.

Καλλιεργήστε και αναπτύξτε τις αρετές: αγάπη, χιούμορ, συμπόνια και αφοσίωση, που είναι ένας παλιός δοκιμασμένος τρόπος ψυχικής ηρεμίας.

Μην προσδοκάτε πάρα πολλά από τον εαυτό σας. Όταν υπάρχει ένα τόσο μεγάλο άνοιγμα ανάμεσα στις προσδοκίες  από τον εαυτό σας και τις πραγματικές σας ικανότητες ή δυνάμεις για να πραγματοποιήσετε τους σκοπούς που έχετε θέσει, αναπόφευκτα θα δημιουργηθούν μέσα σας αισθήματα ανεπάρκειας και ανικανότητας.

Ανακαλύψτε κάτι ανώτερο από τον εαυτό σας στον οποίο να πιστεύετε. Οι εγωκεντρικοί και ατομιστές πετυχαίνουν πάντα μικρότερο βαθμό ευτυχίας στη ζωή τους.




 


Fwd:





Σκέψεις με την γραφίδα της  Ρένας Τζωράκη- Μανουκάκη
Παρατηρήτρια της  παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου ένιωσα ντροπή και αηδία για την σιδηρόφρακτη Δημοκρατία μας.
Άνθρωποι που πολέμησαν το 1940,  για να νιώθουμε σήμερα λεύτεροι αγνοούνται, περιθωριοποιούνται, ποδοπατούνται στο όνομα της σημερινής Τυραννίας της Τρόικα.
Να βλέπεις τον πρόεδρο της Δημοκρατίας χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή,και να κοιτάζει την γαλανόλευκη, ανερυθρίαστος,χωρίς να  συναισθάνεται  την ενοχή του για τον ευτελισμό και το ραγιαδισμό του  υπερήφανου ΈΛΛΗΝΑ.
Και τότε  θυμήθηκα τα λόγια του Σεφέρη, σην ιστορική δήλωσή του στις 28 Μαρτίου του 1969 κατά της Χούντας «Αυτή η ιστορική ανωμαλία πρέπει να σταματήσει», επίκαιρα όσο ποτέ και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας:
«Πάει καιρός  που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω. Αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου ειναι αδιάφορη η πολιτική  ζωή μας. Έτσι, από τα χρόνια εκείνα, ως τώρα τελευταία, έπαψα κατά κανόνα να αγγίζω τέτοια θέματα· εξάλλου τα όσα δημοσίεψα ως τις αρχες του 1967 και η κατοπινή στάση μου - δεν έχω δημοσιέψει τίποτα στην Έλλάδα από τότε που φιμώθηκε η ελευθερία - έδειχναν, μου φαίνεται, αρκετά  καθαρά τη σκέψη μου.
Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά, το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή  συντομία, να τι θα έλεγα:
Κλείνουν δυο  χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας στον τελευταιο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι μία κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκούμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους.
Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνον για αυτό  τον κίνδυνο. 'Ολοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει, συνειδητά  ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.
Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικόδεσμό και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή.
Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου.
Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει αλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω».
Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται και ο ποιητής για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται  προφήτης…