Ο ηδονικός βάτραχος

Ο άνθρωπος σαν είδος, αρέσκεται να μένει μέσα σε μια ζώνη συνήθειας που ο ίδιος έχει φτιάξει η που νομίζει ότι έχει φτιάξει.

Μέσα σε αυτή την ζώνη, ζει, λειτουργεί, δρα, πιστεύει ότι αγωνίζεται, όμως δεν καταλαβαίνει ότι ο μεγαλύτερος αγώνας που κάνει, είναι η προσπάθεια του να διατηρήσει την υπόσταση του ανέπαφη και ακέραια μέσα σε αυτή την ζώνη.

Αντιδρά δηλαδή σε οτιδήποτε πάει να τον πετάξει έξω η απλά τον καλεί να κάνει αυτή την υπέρβαση .

Μπορεί να το δει κανείς αυτό σαν ένα κλουβί, μέσα στο οποίο υπάρχουν τα πάντα που χρειάζονται για την επιβίωση. Πολλές φορές, αυτά τα «απαραίτητα» δεν είναι ούτε αναγκαία αλλά ούτε και ευχάριστα, όμως τα γνωρίζει, δεν τα φοβάται, τα θεωρεί σίγουρα, γύρω στους τοίχους του κλουβιού του, υπάρχουν όμορφα τοπία, κατ’ εξοχήν πλαστικά, αλλά πολύ καλής υφής απομίμηση, τουλάχιστον για τα γούστα του. Αυτά τα τοπία του δίνουν την αίσθηση της  ελευθερίας αλλά και την ψευδαίσθηση του ότι ανά πάσα στιγμή ο ίδιος όταν κουραστεί, θα μπορέσει να ξεφύγει σε ένα από αυτά, κάτι φυσικά που ποτέ δεν θα προσπαθήσει να κάνει αλλά το διατηρεί σαν ιδέα μέσα στο μυαλό του .

Αισθάνεται με άλλα λόγια σαν ένας πρίγκιπας μέσα σε χρυσό παλάτι ο οποίος εξαιτίας μια κακιάς μάγισσας μεταμορφώθηκε σε βάτραχο, ωθούμενος από μια περίεργη και κακότροπη μοίρα σε αυτό.

Το κόασμα του το θεωρεί ως ιδιαίτερα μελωδικό, την μορφή του ως ιδιαίτερα ελκυστική, την τροφή του που αποτελείται από μύγες και κουνούπια ως αμβροσία και πάνω από όλα θεωρεί ότι το νούφαρο στο οποίο κάθεται είναι ο θρόνος του κόσμου, το υψηλότερο σκαλί, η τιμημένη ύψιστη θέση.

Ο βάτραχος μας, βρίσκεται σύμφωνα με την κρίση του, στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας .

Για να τονώσει τον εγωισμό του αλλά και να ξεχάσει την βαρεμάρα του βάλτου του, αρέσκεται σε φτηνές ηδονικές απολαύσεις που απαιτούν την μικρότερη προσπάθεια και παρέχουν την καλύτερη ασφάλεια, δεν είναι επικίνδυνες, σύμφωνα με την λογική του βατράχου.

Ο βάτραχος μένει στο νούφαρο επάνω τόσο καιρό, τόσο ανοίγεται και χαλαρώνει πάνω εκεί  που στο τέλος και χωρίς να το καταλάβει, οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν, τα πόδια του ατροφούν και η όποια ικανότητα είχε μέχρι πρότινος να κάνει άλματα έχει πλέον χαθεί.

Το αίσθημα της εύκολης αυτοϊκανοποίησης γίνεται υπερτροφικό και τίποτα πλέον δεν χωράει μέσα εκεί .

Αυτό μοιάζει πολύ με την αεροφαγία, το στομάχι σου φουσκώνει, μπορεί να έχεις ακόμα και καούρες, αρρωσταίνεις πραγματικά και όμως δεν έχεις φάει τίποτα παρά μόνο αέρα κοπανιστό.

Το γλυκό αυτό, νωθρό και ηδονικό βατράχι, πλέον έχει απολέσει κάθε είδος άμυνας, όμως επειδή κάθε συνειδητοποιημένο βατράχι, πρέπει να προσφέρει στην κοινωνία για να τονώσει ακόμα περισσότερο τον εγωισμό του, θεωρεί πρέπον να ασχοληθεί και με τα κοινά, αγώνες που λένε.

Αρχίζει λοιπόν να κοάζει με μεγαλύτερη δύναμη και να φουσκώνει περισσότερο τους καλά προπονημένους μύες του λαιμού του, εφόσον αυτό κάνει μόνο  αφήνοντας να εννοηθεί ότι αν δεν λυπόταν την λίμνη, και τα άλλα πλάσματα της, θα έφευγε από το νούφαρο και θα άλλαζε τα φώτα σε όποιον ήθελε, αλλά δεν το κάνει λόγο πολιτισμού και σεβασμού προς τον συνβάτραχο του. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι ποτέ να μην γίνεται τίποτα στην λίμνη και απλά όλα να παίρνουν την φυσιολογική τους πορεία.

Όλες αυτές τις φυσιολογικές  και απόλυτα κατανοητές καταστάσεις είναι γνωστές εδώ και πάρα πολλά χρόνια σε όλους τους υποτιθέμενους και μη, κυβερνήτες σε όλο τον κόσμο. Αυτή η εγκληματική νωθρότητα είναι το φτηνό εργαλείο της εξουσίας για να επιβάλει στην ανθρώπινη κοινωνία τα όποια πράγματα θεωρεί απαραίτητα.

Αυτή την στιγμή χωρίς κόπο και χρήμα, έχει επιβληθεί στον νωθρό, ηδονικό ανθρώπινο βάτραχο απλά αφήνοντας τον να εξαθλιώνεται χρόνια τώρα από μόνος του.

Επίσης εκμεταλλεύεται και μια άλλη φυσική τάση του ανθρώπου, την τάση της ανοχής και την ιδιότητα της μεγάλης ελαστικότητας στις αργές αλλαγές, με άλλα λόγια αν την σημερινή κατάσταση την έφερναν απότομα πριν από μερικά χρόνια, όταν ο κόσμος είχε άλλες σταθερές στην ζωή του, τότε το ποιο πιθανό θα ήταν όλοι να έχουν εξεγερθεί, όμως αυτή η σταδιακή αποδυνάμωση του οικονομικού προφίλ των μεσοαστών σε συνδυασμό με  την συνεχή παραγωγή φόβου για κάτι χειρότερο, δημιούργησε μια υπερβολική ανοχή σε αυτή την κατάσταση  στην οποία έδωσαν ευφυώς και τελείως σκόπιμα το προσωπείο της αντοχής στις αντίξοες συνθήκες.

Και τώρα ένα μεγάλο μυστικό που επιμελώς κρύβουν αφήνοντας να διαρρεύσουν λογικοφανείς απόψεις περί ισχύος των οικονομικών τεράτων.

Η κρίση αυτή την στιγμή θα είχε αποφευχθεί εάν τα ισχυρά οικονομικά τραστ των Ελλήνων στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, είχαν βοηθήσει. Αυτό το ξέρουμε όλοι, επίσης γνωστό είναι και το ότι αυτά τα τεράστια τραστ είναι οι χρηματοδότες των πολιτικών κομμάτων αλλά και γενικά όλων των οικονομικών συμφερόντων που άπτονται της πολιτικής.

Γιατί λοιπόν δεν τα χτυπάνε, η απάντηση είναι προφανής, γιατί απλά εξαρτώνται από αυτά  έτσι;…

Και όμως δεν είναι αυτό, η οικονομική κρίση δεν είναι φυσικό φαινόμενο, δεν είναι μία θεϊκή κατάρα, η οικονομική κρίση όπως και γενικά το κάθε οικονομικό σύστημα, είναι ένα ανθρώπινο δημιούργημα το οποίο άγεται και φέρεται κατά τον τρόπο που οι άνθρωποι- χειριστές του το θέλουν τα οικονομικά λοιπόν τραστς δεν πειράζονται γιατί αυτά δημιούργησαν εσκεμμένα την κρίση, δεν πειράζονται γιατί ο στόχος είναι ο μέσος και οικονομικά ασθενής πολίτης ο οποίος έχει περιέλθει σε μια κατάσταση ολοένα αυξανόμενης εξαθλίωσης , με ποιο σκοπό; Να αποδυναμωθεί

Γιατί; Γιατί η συνολική ισχύς που μπορεί να παραχθεί από τους πολίτες μιας κοινωνίας είναι τεράστια, πολύ μεγαλύτερη από οποιοδήποτε οικονομικό τραστ, με άλλα λόγια οι μεγάλοι και ισχυροί φοβούνται , δεν θέλουν τα χρήματα μας, θέλουν την ελευθερία μας και την βούληση μας.

Ποτέ καμία επανάσταση δεν ξεκίνησε απλά και μόνο από τον λαό, όμως χωρίς τον λαό  δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτα, καμία ανθρώπινη δύναμη, ούτε οικονομική, ούτε πολιτική, ούτε στρατιωτική, δεν μπόρεσε ποτέ να αντισταθεί στην συνολική αλλά κατευθυνόμενη ισχύ του λαού εφόσον και οι οπλίτες , πολίτες είναι, εφόσον δεν μπορεί καμία βαριά βιομηχανία να δουλέψει αν δεν έχει ανθρώπινο δυναμικό, εφόσον κανείς δεν μπορεί να παράγει τίποτα, χωρίς κάποιος να δουλέψει για αυτό.

Γιατί η Ελλάδα είναι στόχος; Γιατί στην Ελλάδα γεννήθηκε ο ανθρώπινος πολιτισμός, δεν θέλουν να καταστρέψουν αυτόν, τον χρειάζονται, είναι το οξυγόνο τους, αυτό που θέλουν είναι να καταστρέψουν τους ανθρώπους που έχουν την δυναμική να παράγουν έναν τέτοιο πολιτισμό και αυτό θα το κάνουν εξαθλιώνοντας τους όχι τόσο οικονομικά, όσο ηθικά.

Τι μας μένει να κάνουμε; Να σταματήσουμε να παριστάνουμε τα βατράχια και να γίνουμε επιτέλους άνθρωποι.

Σε αυτό τον κόσμο με αυτά τα σώματα είμαστε εφήμεροι, δεν έχουμε πραγματικά τίποτα να φοβηθούμε ακόμα και αν δώσουμε τις ζωές μας, αν αυτό χρειαστεί, έχουμε όμως πολλά να χάσουμε, αν παραδώσουμε αμάχητη, το δικαίωμα μας στην ελευθερία