Σελίδες
Ετικέτες
Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012
Φάλαινες, Φαλαινοθηρία και Φαλαινοθηρικά πλοία
Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012
Fwd:
Από: Ρένα Τζωράκη- Μανουκάκη <tzoraki@gmail.com>
Ημερομηνία: 3 Νοεμβρίου 2012 9:15 π.μ.
Θέμα:
Προς: tonoima@gmail.com
Σκέψεις με την γραφίδα της Ρένας Τζωράκη- Μανουκάκη
3-11-2012
Σήμερα που επικρατεί παγκόσμια σύγχυση και έχουμε μπερδέψει τα πράγματα και μιλάμε για θρησκείες και φυλές, για αφθονία πλούτου και για οικονομική κρίση, είναι καιρός να δούμε το λόγο του Καζαντζάκη στην απολογία του στην ανακριτική αρχή Ηρακλείου το Φεβρουάριο του 1925, ότι δεν αποτελεί μόνο ένα έξοχο κείμενο αλλά παραμένει επίκαιρο στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της υποταγής και να μας προβληματίσει, σε μια εποχή που οι πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις και αντιφάσεις στον πολιτικό λόγο κυριαρχούν.
Μόνο όταν ο άνθρωπος αποβάλλει την άγνοια και μάθει τη σωστή γνώση και κάνει θρησκεία του την Αγάπη, χωρίς σύνορα φυλές πάνω από εδάφη και γεωγραφικούς τόπους μα με γνώμονα την καρδιά, ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ , θα παραμείνει άνθρωπος και πραγματικός αγωνιστής…
Παρακάτω, παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα της διάσημης "απολογίας του Καζαντζάκη"
1- Πιστεύω ότι το σύγχρονον αστικόν καθεστώς κατέστη ανίκανον να ρυθμίσει τας συγχρόνους ανάγκας και ανησυχίας του κοινωνικού συνόλου.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ.-Στηρίζεται εις την άνισον κατανομήν του πλούτου, εις την ασύστολον εκμετάλλευσιν των εργαζομένων τάξεων υπό αρπακτικής ισχυρώς ωργανωμένης κεφαλαιοκρατίας.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΣ.-Η ολοένα καταρρέουσα ηθική βάσις εις τας σχέσεις μεταξύ των ατόμων, παραλύει οιανδήποτε, εντός του αστικού καθεστώτος, προσπάθειαν όπως στηριχθή επί ηθικών αρχών ατομική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή των ανθρώπων.
ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ.-Η σχεδόν καθολική έλλειψις κάθε ενδιαφέροντος δια τα κοινά, ή σχεδόν αποκλειστική εξυπηρέτησις της αρχούσης τάξεως υπό της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας, εις βάρος της μεγίστης πλειονοψηφίας του λαού, καθιστά ανεπαρκή και επιπολαίαν οιανδήποτε αλλαγήν προσώπων ή θεσμού.
Ταύτα πάντα θεωρώ συμπτώματα της παρακμής μιας τάξεως. Η αστική τάξις απέδωκεν-και εις θαυμαστήν ποσότητα και ποιότητα-ό,τι ηδύνατο εις την σκέψιν, εις την τέχνην, εις την επιστήμην, εις την πράξιν. Επάλαισεν εναντίον της προηγούμενης της Φεουδαλικής ιδεολογίας, ενίκησεν, εδημιούργησεν, εξετέλεσεν τον προορισμόν της-αρχίζει ν' αποσυντίθεται και να βαίνει εις εξαφάνισιν.
Τοιούτος υπήρξε πάντοτε ο ρυθμός της ιστορίας. Μια τάξις, εκάστοτε εναλάσσουσα-οι βασιλείς, οι ευγενείς, οι αστοί-γεννάται, παλαίει, νικά, δημιουργεί, και εξαφανίζεται. Και άλλη τάξις την διαδέχεται, διαγράφουσα και αυτή, εις την πάροδον των αιώνων, την ιδίαν μοιραίαν τροχιάν.
Ζώμεν, ακλονήτως πιστεύω, το τέλος μιας κοινωνικής τάξεως, της αστικής.
ΙΙ- Ποία τάξις θα την διαδεχθή; Η τάξις των εργαζομένων-είτε εργάται είνε ούτοι, είτε αγρόται, είτε πνευματικοί παραγωγοί.
Η τάξις αύτη διήλθε προς ενός ήδη αιώνος, το πρώτον στάδιον της πορείας της, καθ' ό προσεπάθει να εξεγείρη τις τας τάξεις των αστών το αίσθημα της φιλανθρωπίας και δικαιοσύνης, υπέρ των πεινώντων και αδικουμένων και ικέτευεν εξ ονόματος υψηλών ηθικών αρχών, να βελτιωθούν οι όροι της ζωής.
Ταχέως όμως σαφώς αντελήφθη ότι η πάλη των τάξεων είνε νόμος ιστορικός, αναπόφευκτος και όπως τα άτομα ούτω και οι λαοί, ούτω και αι κοινωνικαί τάξεις, διατρέχουν μοιραίως τα στάδια της γεννήσεως, της ακμής και της φθοράς.
Ουδεμία τάξις έμενε δια παντός εις την εξουσίαν. Η αστική τάξις θ' ακολουθήση και αυτή, τον απαράγραπτον φυσιολογικόν νόμον και τότε η τάξις των εργαζομένων μοιραίως θα την διαδεχθή.
Η επίγνωσις αύτη κατέστη η αφετηρία μιας νέας όλως βαθυτέρας, αντιλήψεως των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων της τάξεως των εργαζομένων. Αντελήφθη δια πρώτην φοράν ότι χρέος έχει να οργανωθεί, να μορφωθή, να διατυπώση ωρισμένον πρόγραμμα, αφού είνε κεκλημένη, από ιστορικήν ανάγκην αργά ή γρήγορα να διαδεχθή την άρχουσαν σήμερον αστικήν τάξιν.
Τοιουτοτρόπως συγάσσονται, συνειδητά πλέον, αναγκασμέναι από τον ιστορικόν ρυθμόν, τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα.
Τον ρυθμόν τούτον επετάχυνεν απροσδοκήτως ο εκραγείς παγκόσμιος πόλεμος. Ο πόλεμος ούτος μετέβαλε την ψυχικήν ατμόσφαιραν του κόσμου ότι θ' απήτει γενεά ολόκληρος δια να γίνη καταληπτόν έπειτα από την φοβεράν ταύτην δοκιμασίαν της ανθρωπότητος, αμέσως όχι μόνον γίνεται ιδέα αντιληπτή, αλλά και αγωνίζεται να μετουσιωθή εις πράξιν.
Η ψυχική αύτη μεταπολεμική αγωνία η οξεία συναίσθησις πως είνε ανάγκη πλέον να εξευρεθή μια λύτρωσις από την οικονομικήν αυτήν κοινωνικήν πολιτικήν και πνευματικήν αθλιότητα, αποτελεί σήμερον την Μεγάλην παγκόσμιον Πραγματικότητα.
ΙΙΙ- Απέναντι της Μεγάλης ταύτης παγκοσμίου Πραγματικότητος, έχομεν την Μικράν πραγματικότητα την καθαρώς τοπικήν της Ελλάδος.
Ποία είνε η Ελληνική αύτη πραγματικότης και ποία κατ' ανάγκην ανακύπτει η σχέσις μεταξύ της Μεγάλης και της Μικράς Πραγματικότητας;
Μόνον εάν σαφώς απαντήσωμεν εις το ερώτημα τούτο θα ημπορέσωμεν ν' αντιληφθώμεν το σύγχρονον ημών χρέος ως Ελλήνων και ως ανθρώπων.
Εις την Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμη εις τόσην οξύτητα και έντασιν όσον εις άλλους βιομηχανικώς ή πνευματικώς περισσότερον προηγουμένας χώρας, η σαφής διαγραφή της πάλης των τάξεων. Εν τούτοις, σήμερον, με τα μέσα της συγκοινωνίας, με τα βιβλία, με τας εφημερίδας, με τας διαλέξεις, με την εργατικήν παγκόσμιον αλληλεγγύην, με την φοβεράν και γονιμωτάτην πείραν του μακροχρονίου πολέμου, μία Ιδέα δεν δύναται να εντοπισθή εις μίαν χώραν, αλλά υπερπηδά ταχύτατα τα σύνορα και διατρέχει όλην την γην.
Δια τούτο, είτε θέλομεν είτε μη, είτε είμεθα ώριμοι είτε μη, η παγκόσμιος αύτη Ιδέα, η οποία εις πολλάς ήδη χώρας ήρχισε να μεταβάλλεται εις τεραστίαν δύναμιν-θα παρασύρη και την Ελλάδα, χωρίς να την περιμένει να ωριμάση Βιομηχανικώς ή πνευματικώς. Η μικρά τοπική πραγματικότης θα παρασυρθή από την Μεγάλην.
Ποίον λοιπόν είναι το χρέος μας; Πιστεύω βαθύτατα ότι το χρέος των δυνάμενων να έχωσιν επίδρασιν εις τον τόπον μας, είτε επί του πεδίου της σκέψεως είτε επί του πεδίου της δράσεως είναι τούτο:
Να προσαρμόσωμεν την μικράν μας Πραγματικότητα εις την Μεγάλην. Πώς; Μορφώνοντες, φωτίζοντες τον λαόν, τονώνοντες τας ανωτέρας ηθικάς Αρχάς που απομένουν ακόμη, καταδεικνύοντες όχι μόνον πλέον τα δικαιώματα, αλλά και τας υποχρεώσεις άς έχει μία τάξις ήτις μέλλει ν' αναλάβη ευθύνας.
Μόνον εάν τοιουτοτρόπως προπαρασκευάσωμεν τον λαόν, θα είμεθα εις θέσιν, όταν θα έλθη η μοιραία κρίσιμος στιγμή, να προσαρμόσωμεν την σημερινήν παγκόσμιον ορμήν προς αναδημιουργίαν με τας ιδιαιτέρας συνθήκας του τόπου μας, με την ειδικήν ψυχολογίαν της ιστορίας και του λαού μας.
Ο αγών, όπως τον αντιλαμβάνωμαι, δεν είναι απλώς οικονομικός. Η οικονομική χειραφέτησις είναι μόνον μέσον προς ψυχικήν και πνευματικήν χειραφέτησιν του ανθρώπου. Δεν ζητούμεν ν' ανατρέψωμεν την θρησκείαν, την οικογένειαν, την Πατρίδα, αλλά να δώσωμεν ανώτερον, βαθύτερον περιεχόμενον εις την θρησκείαν, εις την οικογένειαν, εις την Πατρίδα.
Ολοι, όσοι πονούμεν τον άνθρωπον, έχομεν χρέος α) να μην ανεχώμεθα πλέον την αδικίαν και την ανηθικότητα της συγχρόνου κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής β) να διασώσωμεν και να τονίσωμεν το δικαίωμα, το οποίον έχει ο λαός να θέλη να βελτιώση την θέσιν του. Και όχι μόνον το δικαίωμα αλλά και την δύναμιν να υψώση το επίπεδον της όλης ζωής του.
Σκοπός μας είναι να δημιουργήσωμεν μίαν ανωτέραν ηθικήν, να φέρωμεν δικαιοσύνην εις τον κόσμον, να δώσωμεν βαθυτέραν έννοιαν εις την αρετήν, εις την τιμήν, εις την ανθρωπότητα.
Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012
Μέχρι σήμερα
Ψυχολογία
Στήλη Ψυχολογίας:
της Ρένας Τζωράκη
Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας βιώνουν συναισθήματα ανησυχίας. Ο νους του ανθρώπου δεν ηρεμεί με τίποτε και η σκέψη καλπάζει. Μια σκέψη απόρροια μιας άλλης σκέψης και ο άνθρωπος χάνεται στο Λαβύρινθο της απόγνωσης όπου η κατάθλιψη η εμμονή με το παρελθόν μπορούν να οδηγήσουν μέχρι και την αυτοκτονία.
Εμείς θα προσπαθήσουμε από την στήλη αυτή να σας δώσουμε πολύτιμες συμβουλές για να διατηρήσετε την ψυχική σας γαλήνη:
Βγάλτε από το μυαλό σας κάθε αβάσιμη υποψία και πικρία. Η διατήρηση αισθημάτων έχθρας και φθόνου είναι η κυριότερη αιτία της δυστυχίας ενός ανθρώπου.
Μη ζείτε στο παρελθόν. Μια νοσηρή συνεχής απασχόληση με τα λάθη και τις αποτυχίες του παρελθόντος οδηγούν σίγουρα στην κατάθλιψη.
Μη σπαταλάτε χρόνο και δυνάμεις προσπαθώντας να πολεμήσετε καταστάσεις που δεν μπορούν ν' αλλάξουν. Συνεργαστείτε με τη ζωή αντί να προσπαθείτε να την αποφύγετε ή να την αλλάξετε όταν αυτό δεν είναι κατορθωτό.
Πιέστε τον εαυτό σας να αντιμετωπίσετε τα πράγματα ζώντας μέσα στην κοινωνία. Αντισταθείτε στον πειρασμό να αποσυρθείτε απ' αυτήν και να γίνετε ένας ερημίτης σε περιόδους ψυχικής υπερέντασης.
Μην παίρνετε τα πράγματα πεσιμιστικά όταν αντιμετωπίζετε δυσκολίες. Δεχθείτε το γεγονός ότι κανένας δεν πορεύεται στη ζωή αυτή χωρίς κάποιες θλίψεις ή κακοτυχίες.
Καλλιεργήστε και αναπτύξτε τις αρετές: αγάπη, χιούμορ, συμπόνια και αφοσίωση, που είναι ένας παλιός δοκιμασμένος τρόπος ψυχικής ηρεμίας.
Μην προσδοκάτε πάρα πολλά από τον εαυτό σας. Όταν υπάρχει ένα τόσο μεγάλο άνοιγμα ανάμεσα στις προσδοκίες από τον εαυτό σας και τις πραγματικές σας ικανότητες ή δυνάμεις για να πραγματοποιήσετε τους σκοπούς που έχετε θέσει, αναπόφευκτα θα δημιουργηθούν μέσα σας αισθήματα ανεπάρκειας και ανικανότητας.
Ανακαλύψτε κάτι ανώτερο από τον εαυτό σας στον οποίο να πιστεύετε. Οι εγωκεντρικοί και ατομιστές πετυχαίνουν πάντα μικρότερο βαθμό ευτυχίας στη ζωή τους.
Fwd:
Σκέψεις με την γραφίδα της Ρένας Τζωράκη- Μανουκάκη
Παρατηρήτρια της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου ένιωσα ντροπή και αηδία για την σιδηρόφρακτη Δημοκρατία μας.
Άνθρωποι που πολέμησαν το 1940, για να νιώθουμε σήμερα λεύτεροι αγνοούνται, περιθωριοποιούνται, ποδοπατούνται στο όνομα της σημερινής Τυραννίας της Τρόικα.
Να βλέπεις τον πρόεδρο της Δημοκρατίας χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή,και να κοιτάζει την γαλανόλευκη, ανερυθρίαστος,χωρίς να συναισθάνεται την ενοχή του για τον ευτελισμό και το ραγιαδισμό του υπερήφανου ΈΛΛΗΝΑ.
Και τότε θυμήθηκα τα λόγια του Σεφέρη, σην ιστορική δήλωσή του στις 28 Μαρτίου του 1969 κατά της Χούντας «Αυτή η ιστορική ανωμαλία πρέπει να σταματήσει», επίκαιρα όσο ποτέ και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας:
«Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω. Αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου ειναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας. Έτσι, από τα χρόνια εκείνα, ως τώρα τελευταία, έπαψα κατά κανόνα να αγγίζω τέτοια θέματα· εξάλλου τα όσα δημοσίεψα ως τις αρχες του 1967 και η κατοπινή στάση μου - δεν έχω δημοσιέψει τίποτα στην Έλλάδα από τότε που φιμώθηκε η ελευθερία - έδειχναν, μου φαίνεται, αρκετά καθαρά τη σκέψη μου.
Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά, το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή συντομία, να τι θα έλεγα:
Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας στον τελευταιο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι μία κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκούμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους.
Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνον για αυτό τον κίνδυνο. 'Ολοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.
Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικόδεσμό και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή.
Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου.
Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει αλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω».
Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται και ο ποιητής για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται προφήτης…