Μέχρι σήμερα

Μέχρι σήμερα, ζούσα σε ένα κόσμο με κομμένη ανάσα. Καμένο από τα χαμηλών επιδόσεων και αξιώσεων συναισθήματα. 

Μία ατελής παρωδία της ζωής... όμως με βόλευε

Μέχρι τώρα ζούσα σε μια μίζερη πραγματικότητα κομμένη και ραμμένη στα άβολα μέτρα μου. Έπεφτα στο κενό, σε μια άχαρη πτώση που τροφοδοτούσε η ανεπάρκεια μου... όμως με βόλευε

Μέχρι σήμερα εκτελούσα καθημερινά τον εαυτό μου, χωρίς έλεος και κλεισμένος σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο, το υγρό από το αίμα που έχυνα κάθε που τρυπούσα την σάρκα μου και ψυχρό από την έλλειψη, το γεμάτο μούχλα και ψευδαισθήσης... και όμως με βόλευε

Μέχρι σήμερα ξυπνούσα και η μόνη υπόσχεση που έδινα στον εαυτό μου ήταν ότι θα υποκριθώ τέλεια τον δυνατό και επαρκή αυτόν που δεν έχει πρόβλημα και μέσα στην ψευδεπίγραφη ασφάλεια μου, μαράζωνα κάθε ξημέρωμα... όμως με βόλευε

Μέχρι σήμερα ζούσα με την αίσθηση της προστασίας από άλλους, αισθανόμουν σαν ρημαγμένος Σπαρτιάτης, ο ένας από τους τριακόσιους που τελικά φοβήθηκε και κρύφτηκε στην μάχη και περίμενα από αυτούς που ψήφιζα και επέλεγα... χα επέλεγα, να με σώσουν από την δειλία  και την ανικανότητα μου... όμως με βόλευε

Σήμερα ξύπνησα και αισθάνθηκα μαλάκας για όλα τα μέχρι σήμερα, τα έσπρωξα και τα έριξα από το γραφείο μου, αναθεμάτισα όλα αυτά τα χρόνια που... μέχρι σήμερα, ζούσα και αποφάσισα να τα αρνηθώ. Αισθάνθηκα τόσο επαναστάτης ενάντια στον εαυτό μου και στο σύστημα που αυτό με γέμισε με θάρρος, ένα παυσίπονο στα τόσα χρόνια που πέρασα μέχρι σήμερα.

Ένα παυσίπονο για αυτούς που πρόδωσα, για αυτά που αρνήθηκα από αδυναμία, ένοιωσα πολύ μαλάκας και ταυτόχρονα η παραδοχή μου αυτή με έκανε να αισθάνομαι σαν ηδονικός επαναστάτης. 

Αυτό που φοβάμαι αυτή την στιγμή περισσότερο από όλα, τώρα που άνοιξα τα μάτια και τον νου μου, είναι το πόσο μπορεί αυτή η αίσθηση να με βολεύει...