Fwd:

Σκέψεις με την γραφίδα της  Ρένας Τζωράκη- Μανουκάκη
Παρατηρήτρια της  παρέλασης της 28^ης Οκτωβρίου ένιωσα ντροπή και αηδία για την σιδηρόφρακτη Δημοκρατία μας.
Άνθρωποι που πολέμησαν το 1940,  για να νιώθουμε σήμερα λεύτεροι αγνοούνται, περιθωριοποιούνται, ποδοπατούνται στο όνομα της σημερινής Τυραννίας της Τρόικα.
Να βλέπεις τον πρόεδρο της Δημοκρατίας χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή,και να κοιτάζει την γαλανόλευκη, ανερυθρίαστος,χωρίς να  συναισθάνεται  την ενοχή του για τον ευτελισμό και το ραγιαδισμό του  υπερήφανου ΈΛΛΗΝΑ.
Και τότε  θυμήθηκα τα λόγια του Σεφέρη, σην ιστορική δήλωσή του στις 28 Μαρτίου του 1969 κατά της Χούντας «Αυτή η ιστορική ανωμαλία πρέπει να σταματήσει», επίκαιρα όσο ποτέ και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας:
«Πάει καιρός  που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω. Αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου ειναι αδιάφορη η πολιτική  ζωή μας. Έτσι, από τα χρόνια εκείνα, ως τώρα τελευταία, έπαψα κατά κανόνα να αγγίζω τέτοια θέματα· εξάλλου τα όσα δημοσίεψα ως τις αρχες του 1967 και η κατοπινή στάση μου - δεν έχω δημοσιέψει τίποτα στην Έλλάδα από τότε που φιμώθηκε η ελευθερία - έδειχναν, μου φαίνεται, αρκετά  καθαρά τη σκέψη μου.
Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά, το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή  συντομία, να τι θα έλεγα:
Κλείνουν δυο  χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας στον τελευταιο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι μία κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκούμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους.
Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνον για αυτό  τον κίνδυνο. 'Ολοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει, συνειδητά  ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.
Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικόδεσμό και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή.
Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου.
Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει αλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω».
Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται και ο ποιητής για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται  προφήτης…