Ότι δεν μπορέσαμε ποτέ να πούμε

Ξυπνάμε κάθε πρωί επαναλαμβάνουμε ακριβώς τις ίδιες κινήσεις φεύγουμε από το σπίτι και υπνωτισμένοι από την αποχαύνωση προχωρούμε ρυθμικά , πάντα με τον δικό μας ρυθμό , αυτόν που μας βολεύει και κάνουμε περίπου τα ίδια πράγματα  κάθε μέρα , πράγματα ανούσια χωρίς ειρμό και ζωή ανερμάτιστα επειδή απλά κάποιος κάποτε μας είπε ότι έτσι πρέπει να ζήσουμε  για να γίνουμε σαν και τους άλλους .

Σιγά σιγά μέσα σε αυτή την παράσταση που ονομάζουμε ζωή βιοπάλη κλπ  αρχίζουμε να ξεχνάμε ποιοι είμαστε τι θέλουμε τι πραγματικά μας δίνει τον ορισμό τις υπόστασής μας και ενώ στην αρχή φωνάζαμε και προκαλούσαμε τους θεούς  σαν να ήμασταν πραγματικά ανίκητοι  περιμένοντας το κάλεσμα της μοίρας μας αρχίσαμε να χάνουμε την φωνή μας τον προσωπικό μας τόνο αυτόν που θα έδινε την δική μας διάσταση στις δικές μας προθέσεις  , μέρα με τη μέρα βήμα με το βήμα αυτή η φωνή εξασθένησε , πνίγηκε μέσα στον παράλογο απόηχο της πλαστικής ζωής μας .

Πλέον η ανάσα μας έγινε κοφτή και κάθε εισπνοή γίνετε με οδύνη γιατί είναι δειλή   και άδεια και η φωνή μας αυτή η φωνή που κάποτε μας συντρόφευε και έκανε την καρδιά μας να κτυπά τώρα περιμένει την σιωπή των άλλων για να ρωτήσει ένα γιατί , αυτό είναι ότι απέμεινε από το μεγαλείο της μία μικρή μεταλλική στριγκλιά που χάνετε μέσα στην τρέλα του μεγάλου και άγριου κόσμου και εμείς σιγοκλαίμε μέσα μας πονώντας γιατί προδώσαμε τα όνειρα που κάποτε σιγοτραγουδούσαμε τους σκοπούς τους μέσα μας .

Ότι πραγματικά θέλαμε να φωνάξουμε , να πούμε ,  να αγγίξουμε με ειλικρίνεια το θυσιάσαμε στον βωμό της κανονικότητάς μας όμως ίσως δεν είναι ακόμα αρκετά αργά , ίσως η μικρή και αδύναμη φωνή μας περιμένει να υπάρξει ξανά και γιαυτό μας πονάει , για αυτό ίσως και να κλαίμε ακόμα μέσα μας , ίσως αυτή η πνιχτή λύπη που μας σφίγγει το στήθος κάθε φορά που αποφεύγουμε τα θέλω μας να είναι η ελπίδα μας .

Αν λοιπόν αισθανθούμε ποτέ αυτό το κλάμα ας μην το φοβηθούμε, για μία φορά  ας αφεθούμε στην οδύνη του και ας πονέσουμε επιτέλους γενναία σαν τους ήρωες που κάποτε αγαπήσαμε    ίσως τότε αλλάξει ο ρυθμός μας , ίσως γίνει ποιο ζωντανός  ποιο ευφυής μέσα στην αρμονική πολυπλοκότητά του , επιτέλους ας μιλήσουμε λίγο με τον εαυτό μας και ας του πούμε αυτά που του κρύβαμε τόσα χρόνια , όταν τελειώσουμε ας κάτσουμε να τον ακούσουμε μπορεί και να τον καταλάβουμε.