Πώς

Πώς να μιλήσω για της ζωής μου τον μικρό τον ρόλο

Πώς να αντικρίσω το αύριο που σε λίγο θα είναι παρόν

Πως θα γλυτώσω από της οδύνης τον πικρό τον φόβο

Κοιτάζω πίσω μου και βλέπω

Τα αστέρια που κάποτε χάθηκαν από τον προσωπικό μου ουρανό

Τις μέρες που χαρούμενα γελούσα χωρίς να προσμένω τίποτα

Την προηγούμενη ζωή μου

Σφίγγομαι και προχωρώ

Με φόβο αληθινό

Χωρίς ανάσα μα με δισταγμό

Σαν να χάνω της ζωής μου τον ρυθμό

Μπροστά η νύκτα είναι μακριά

Και τα εμπόδια πολλά

Η ψυχή μου είναι μικρή

Μα παλεύει να είναι αληθινή

 η δυσβάσταχτη συνήθεια να την πνίγω με σκοτώνει

και όμως πάντα αυτό έκανα

καιρός λοιπόν να σβήσω τους χάρτινους φόβους

που στραγγαλίζουν την κάθε μου ημέρα

καιρός να κινηθώ σε άλλους ρυθμούς

ποιο αρμονικούς

ποιο δίκαιους

και ας αφήσω την αγαπημένη μέχρι τώρα λήθη

να ξεχαστεί μαζί με τις αδυναμίες μου

είναι καιρός να ζήσω

είναι καιρός να προσπαθήσω

να σταματήσω των πνιγηρό φόβο του ονείρου

και να δώ με θάρρος την ζωή  

δεν ρωτάω ποια κανένα

τι και πως και που

μόνο της καρδιάς μου τον ρυθμό ακολουθώ

και ας είναι το μεγαλύτερο λάθος μου

τουλάχιστον αυτό είναι δικό μου

μου ανήκει

Γ.Ζ.